28 Eylül 2006, Perşembe

Herkes orucunu açarken, ruhum bozuyordu orucunun yağmurlarıın damlasında. Herkes orucunu açıyordu ve den o karalığı tekrar götürüyordum dudaklarıma. Saçlarımın varlığını hissediyordum. Derimin renk ve güzellik dışında, hissetmek gibi görevi olduğunu hatırlıyordum. Üşüsem de sarılırım, üşümedim derim ben, ta ki belli olacak bir şekilde titreyene kadar.

"-Saçların ne kadar güzel?"
"-Daha önce bana iltifat eden olmamıştı..."